Behalve dat er op een fietstocht door het landschap heel wat te beleven valt, is er ook veel te leren van natuurlijke begroeiing. Waar komt welke plant voor en vooral waarom is dat zo?
Ik ontdekte een groep valeriaanplanten (Valeriana officinalis) in een helling langs een regenrivier.
 |
| Ruigtkruiden groeien vooral in lintvorm langs o.a. oevers |
|---|
Het is niet een plant die van nature alleen maar in het wild kan groeien. De valeriaan is ook een goed groeiende en heel rijk bloeiende plant langs de oever van een flinke vijver.
De echte valeriaan is een plant die vooral voorkomt in ruigtkruidenvegetaties, dat zoveel betekent als een heleboel kruiden bijeen die elkaar sterk beconcurreren maar niet zo snel door andere soorten kruiden worden verdrongen. Ze vormen, wat je zou kunnen noemen, een hechte gemeenschap. Ruigtkruidenvegetaties zijn vooral te vinden op overhoeken in het landschap, langs waterkanten, greppels, op spooremplacementen, fabrieksterreinen en langs rivieren. Kenmerkend is dat dit soort vegetaties vooral in een lintvormig patroon (langgerekte vorm) voorkomen.
Van nature groeit de valeriaan tussen of bij de grote lisdodde, Pitrus, moerasspiraea, late guldenroede en de poelruit. Een matig voedselrijke tot voedselrijke vochtige bodem heeft de voorkeur van de valeriaan. De plant bloeit uitbundig in mei – september.
De roze bloemhoofdjes staan in een scherm bijeen op lange stelen; drie stelen bijeen vormen meestal op hun beurt weer een scherm.
 |
| De echte valeriaan is een ruigtkruid |
|---|
De sterk gezaagde, donker groene bladeren staan tegenover elkaar langs de steel.
Vijveroever
Een uitstekende plaats voor de valeriaan is langs de oever van een sloot of een (flinke) vijver. De plant heeft geen last van ziekten, slaat gemakkelijk aan na het planten en vermeerdert zich met z’n wortelstok in een paar jaar tijd tot een flinke groep. De bloemen zijn in knop diep roodpaars en verbloeien naar zachtroze. De hoogte is ongeveer 1,25 m.
Uit de wortelstok van de valeriaan wordt valeriaantinctuur geperst. De verdunde tinctuur wordt in de homeopathie toegepast bij overspannenheid en om zenuwen te kalmeren. Bij langdurig gebruik kan verslaving optreden. Vooral katten zijn verzot op valeriaantinctuur, maar in de tuin trekt de plant beslist geen (extra) belangstelling van katten.
