De wilde wolfsklauw (Lycopodium) is in Nederland inmiddels zeer zeldzaam geworden. Soms is de plant te vinden in naaldbossen in het noordoosten van Nederland of in kalkarme duinen. In berggebieden komen soorten wat frequenter voor.
Er is een aantal soorten wolfsklauw.
 |
| Kleine wolfsklauw (Lycopodium complanatum) |
|---|
Van de grote wolfsklauw werden sporen in de farmacie gebruikt.
De wolfsklauw behoort tot de familie van de wolfsklauwen (Lycopodiaceae). De soorten hebben schubvormige bladen, die tegen de stengel aanstaan. Alle soorten dragen sporen in de oksel van het blad, hoewel het er bij bepaalde soorten op lijkt, dat sporen in een min of meer aarvorm aanwezig zijn. De wolfsklauw is voornamelijk een pionierplant. Hij komt een aantal jaren op een bepaalde plaats voor om vervolgens weer te verdwijnen. Boomachtige soorten kwamen in het primaire tijdvak voor. Hieruit is voornamelijk steenkool gevormd. Wolfsklauwen zijn specifiek, omdat ze hun sporen niet, zoals bij andere sporenplanten, in een groep bijeenhouden, maar omdat elke spore afzonderlijk in de bladoksel staat.
 |
 |
|
| Dennenwolfsklauw (Lycopodium selago) | Grote Wolfsklauw (Lycopodium clavatum) |
|---|
De kleine wolfsklauw (Lycopodium complanatum) lijkt op de grote wolfsklauw, maar heeft geen witte haren aan de top van de stengels. De sporen staan op dunner bebladerde stengels aan de top. De bladen staan stijf tegen de stengel aangedrukt. Aren staan op lange losbebladerde stelen. Vruchtbare bladen zijn kort toegespitst. De stengels kruipen in hoofdzaak onderaards.
De dennenwolfsklauw (Lycopodium selago) groeit in open dennenbossen en aan de rand van vochtige heidevelden. De sporen zitten tussen de bladoksels. De plant groeit met een opgerichte, meestal vertakte stengel.
De grote wolfsklauw (Lycopodium clavatum) heeft lange, kruipende stengels. Het einde van de stengel eindigt met geelachtige aren. Dit zijn onvruchtbare bladen. De plant komt voor in dennenbossen en op open heidevelden vanaf Midden-Europa tot aan de poolcirkel.
