Wat is er nu Hollandser dan weidse meren en plassen met daarin op golven wiegende plompbladen? In de zomertijd vertoeven velen op en langs het water en trekken voorbij aan velden vol met drijvende plompbladen. Af en toe steekt daar een opvallend gele bloem tussendoor, verbonden met de zwarte diepte van onder water.
 |
| Een gele plomp kan in de schaduw groeien en bloeien |
|---|
De gele plomp hoort in onze meren en brede weteringen van het lage veenlandschap.
De gele plomp (Nuphar lutea) komt in Nederland algemener voor dan de witte waterlelie (Nymphaea alba). Het verspreidingsgebied van de gele plomp binnen Nederland ligt vooral buiten de zeeklei-, löss- en krijtgebieden. Over de landsgrenzen is de waterplant te vinden in het Caribisch gebied, het oosten van de Verenigde Staten, in het noorden van Afrika en in Eurazië. De gele plomp behoort tot de waterleliefamilie (Nymphaceae). De gele plomp houdt van stilstaand tot licht stromend water. De waterplant wordt in een vijver in voedselrijke grond gehouden. Het liefste groeit de plant in een waterdiepte van 2 meter. Hoe dieper het water, des te groter de drijvende bladen worden. Een gele plomp ontleent zijn schoonheid vooral aan de grote, eironde bladen.
 |
| De gele plomp bloeit van mei tot augustus |
|---|
Deze bladen verschijnen zowel aan de oppervlakte als onder water. Met reusachtig lange en taaie stengels zijn de bladen en bloemen verbonden met de kruipende wortelstokken.
Door zich met wortelstokken te verbreiden kan de gele plomp zelfs tot een plaag uitgroeien.
De komvormige bloem van de gele plomp is alleenstaand. De kelk bestaat uit vijf bladen met meer dan twintig kroonbladen en meeldraden. Daarbinnen bevindt zich één stijl met per stijl 6 tot 20 stempels. De plant is tweeslachtig. De stengels zijn glad, rolrond en massief. En mocht u langs zo’n veldje met gele plomp komen en een cognacachtige geur gewaarworden, dan is er geen dronken schipper langs gevaren, maar zijn het de geurende bloemen van de gele plomp.
