Het rondbladig wintergroen komt nog maar op enkele plaatsen in Nederland van nature voor. In de duinen ten zuiden van Bergen staan nog enkele exemplaren. In de rest van het land is het een zeer zeldzaam voorkomende plant.
 |
| Het rondbladig wintergroen (P. rotundifolia)komt in Nederland maar heel zeldzaam voor |
|---|
In het uiterste noorden van Europa, nabij de poolcirkel en in de Alpen, komt de plant sporadisch voor.
Het rondbladig wintergroen (Pyrola rotundifolia) komt het meest voor in de kruidenlaag van dennen en lariksbossen op kalkrijke gronden. Soms ook is de plant te vinden in loofbossen op zure grond. Een absolute milieuvoorwaarde is, dat de luchtvochtigheid hoog is. Op klei en veengrond komt de plant niet voor. Het eerste gedeelte van de Nederlandse naam van rondbladig wintergroen is afgeleid van de vertaling van de tweede Latijnse naam (rotundifolia). Het behoort tot de familie van de Pyrolaceae. Het is er een uit de familie van groenblijvende planten of wintergroenen. Pyrola is vanwege zijn zeldzame voorkomen een beschermde plant. Van het geslacht Pyrola bestaan drie soorten, namelijk het klein wintergroen (Pyrola minor), rondbladig Wintergroen (Pyrola rotundifolia) en Pyrola media met een bladgrootte die tussen deze twee inzit. Het wezenlijk verschil wordt bepaald door de stand en de lengte van de stijl van de bloem.
Het rondbladig wintergroen bloeit in de maanden juni tot en met augustus. De bloeiwijze bestaat uit een aarvormige tros, waarvan de klokvormige bloemen symmetrisch langs de bloemstengel staan. Elke bloem heeft vijf kroonbladen en kelkbladen, terwijl het aantal meeldraden 8 tot en met 10 bedraagt. De stijl van het rondbladig wintergroen is lang en iets gekromd tot S-vormig. De ronde tot eivormige bladen staan in een rozet en zijn langs de rand gekarteld. De plant is tweeslachtig, waarbij zelfbestuiving domineert. Pyrola rotundifolia wordt 20 – 40 centimeter hoog.
