Macleaya bereikt een imposante hoogte en heeft grote handvormige bladeren. Het is een uitstekende plant als achtergrond voor andere planten en groeit op die plaatsen in de tuin waar maar moeizaam andere planten willen groeien. En is heel geschikt voor het maskeren van een lelijke achtergrond.
 |
Het blad is decoratief en daarom ook mooi om de basis te vormen van een boeket op een drijfschaal.
Lange bloempluim niet mooi
Macleaya is genoemd naar Macleay, een secretaris van de Linnean Society in Londen. Deze entomoloog beschreef als eerste de in China en Japan in het wild voorkomende Macleaya. De Nederlandse naam is vedermaan of pluimpapaver. De bloem van de vedermaan is nou niet bepaald een aanwinst voor de tuin. Ze zijn geelgroen of zalmkleurig roze.
Maar door het massaal voorkomen van de bloemen in piramidaalvormige trossen blijven ze zeker niet onopgemerkt. Wat het meest opvalt, zijn de lange, witte meeldraden die in juli – augustus te bewonderen zijn. Maar haast u: de bloemen vallen erg snel af. De grond ligt dan bezaaid met witte meeldraadsteeltjes.
Ideale achtergrondplant
Macleaya-blad loopt grijsgroen uit. De bladranden zijn vaak fel bruinoranje gekleurd. De stengel is witgrijs berijpt en alleen daardoor valt de plant al op. Bij het uitlopen verschijnen direct de bladeren. Wanneer de grond humeus van samenstelling is, wordt het blad lekker groot. Een grootte van 10-18 cm is gebruikelijk. De bladeren zijn aanvankelijk groengrijs en worden later meer geelgroen of okerachtig van kleur. Op het handvormige blad vallen de witte hoofdnerf en de zijnerven erg op. Zelden worden de bladeren aangevreten door wat voor een insect ook. De plant blijft mooi tot het bittere einde ingeluid wordt door nachtvorst.
Hierna moeten de stengels worden gesnoeid. Een lichte bescherming tegen vorst met bladeren zorgt voor een jarenlang plezier van Macleaya.
 |
Door zijn grote hoogte van 2 – 3 meter is Macleaya in staat lelijke dingen in de tuin te camoufleren: een lelijke schutting, een kale tè opvallende muur van een schuur of een gat in de haag. In geval van een brede border is het dè ideale achtergrond voor andere vaste planten of (bloeiende) struiken. Door de neutrale bladkleur en de grootte van het blad harmonieert Macleaya heel goed met vooral meer kleinbladige planten. Bedenk wel: Macleaya vormt worteluitlopers en dat kan betekenen dat de hele tuin zonder ingrijpen op het laatst her en der met deze plant is bezet. Dit euvel kan ondervangen worden door het territorium af te bakenen met behulp van verticaal ingegraven (landbouw)folie of iets dergelijks.
Soorten
Van Macleaya zijn twee soorten in cultuur. Maar alle soorten zijn geschikt voor de tuin. Minieme verschillen in bladgrootte en bloemkleur zullen de persoonlijke voorkeur kunnen bepalen:
Macleaya cordata wordt ongeveer 2-2,50 meter hoog. De bladeren zijn blauwgrijs berijpt. Kan in de schaduw of volle zon worden gehouden.
Macleaya microcarpa ‘Kelway’s Coral Plume’ wordt 1,50-2 meter hoog en blijft dus wat lager dan de voorgaande soort. Het blad is blauwgroen bewaasd. De bloemen zijn een tijdje koraalrose van kleur.
Macleaya var. yedoensis is flink hoog tot wel 3 meter. Het is de meest sterke variëteit, het blad is groter dan van M. cordata en blijft lang mooi.
Lang op dezelfde plek
Macleaya wordt door scheuren vermenigvuldigd of er kunnen worteluitlopers worden afgesneden, die opnieuw worden uitgeplant. Macleaya moet lang op dezelfde plek vaststaan en wordt niet – zoals voor de meeste vaste planten gebruikelijk – om de 3 – 4 jaar opgerooid, gescheurd of gedeeld. Ten minste de dubbele tijd laten staan dus.
Wanneer Macleaya wordt verwond, scheidt de plant een oranjerood melksap af: dit sap is moeilijk van kleding te verwijderen.
