De jeneverbes komt voor in gematigde en koude streken van het noordelijk halfrond, maar ook in Noord-Amerika en het westen van Azië. In Nederland is de gewone jeneverbes beschermd. Daar is deze conifeer te vinden op zandverstuivingen, heidevelden en in duingebieden.
 |
| Juniperus communis ‘Hibernica’ |
|---|
Op de Lemelerberg staan grote exemplaren. De gecultiveerde soort is geschikt voor heidetuinen of als sterk zuilvormig accent in de tuin. De naam jeneverbes is te danken aan de eigenschap van de bessen. Ze worden gebruikt bij het distilleren van jenever en gin. Daarnaast is de bes te gebruiken in marinades en ook in zuurkool ontbreekt jeneverbes niet.
Een jeneverbes wordt drie tot zes meter hoog. Op jonge leeftijd is de vorm een slanke opgaande zuil, op oudere leeftijd zakt de boom uit in de breedte en verkrijgt meer een kegelvorm. De lancetvormige naalden van de jeneverbes staan kransstandig en hebben geen bladsteel. Ze voelen leerachtig aan. Een jeneverbes bloeit onopvallend in april – mei, gevolgd door de ontwikkeling van vlezig groene bessen. De bessen hebben twee jaar nodig om te rijpen en verkleuren dan naar zwart. In de farmacie worden uit de bes middelen verkregen om blaasontsteking te remmen en ook om de maag te versterken.
 |
 |
|
| Naalden zijn mat blauwgroen | Jeneverbessen zijn zwart |
|---|
De jeneverbes houdt van een droge, voedselarme grond. De grond moet wel mineraalrijk zijn. Vooral leemachtige gronden bevatten mineralen. Plant een jeneverbes vooral in de volle zon.
 |
| Schade door snoeien aan Juniperus communis ‘Hibernica’ |
|---|
Het slanke silhouet komt dan het beste tot ontwikkeling en ook de bessen komen dan goed tot rijping. De beste soort, die kan worden gebruikt, is Juniperus communis ‘Hibernica’. Die is goed winterhard.
Een jeneverbes moet als solitair (alleenstaand) worden geplant of in groepen met een ruime afstand tussen elke jeneverbes. Als ze tegen elkaar aan staan, worden de raakvlakken op den duur kaal en dat is beslist geen fraai gezicht. Snoei ook nooit aan een jeneverbes. Langs de stam groeien lange takken, waarop weer zijtakken staan. Het verwijderen van zo’n zijtak zorgt onmiddellijk voor een kaal gedeelte. Het komt dan nooit meer goed.
In winters met veel sneeuw kan het gebeuren, dat de takken onder de zware sneeuwlast naar buiten uitzakken. Afschudden van de sneeuw is dan nodig, anders blijft de uitgezakte vorm lange tijd zichtbaar of herkrijgt de jeneverbes de slanke vorm niet meer.
