Rank en teer, zo is muurleeuwenbek het beste te typeren. Het plantje heeft geen grond nodig om welig te groeien. Aan erosie onderhevige kalk is de juiste voedingsbodem. Historische panden en oude stadsmuren zien er pas echt oud uit als muurleeuwenbek er ook bezit van heeft genomen. Je hoeft niet bang te zijn dat muurleeuwenbek de stenen loswrikt.
 |
| Muurleeuwenbek bloeit met fragiele, lichtpaarse bloemen |
|---|
Je moet je vereerd voelen dat jouw muur als de juiste biotoop door deze bijzondere plant is uitgekozen.
Onder de naam Linaria cymbalaria of Cymbalaria muralis staat muurleeuwenbek te boek. Het is er één uit de omvangrijke helmkruidfamilie (Scrophulariaceae). In warme en koude gebieden over de hele wereld woont deze familie. Vingerhoedskruid, ereprijs, toorts, ogentroost en het pantoffelplantje zijn planten die dicht bij muurleeuwenbek staan. Kenmerk van de familie is dat de bloemkroon bijna altijd symmetrisch is. Een flink aantal familieleden staat niet op eigen benen. Die leeft parasitair en zuigt voedsel van hun gastheer.
De bakermat van Linaria ligt in het Middellandse-Zeegebied. Daar groeit het in rotsspleten en op muren. In Nederland komt de plant ook voor op kalkrijke dijkhellingen en muren. De plant is verwilderd en komt vrij algemeen voor.
Wie de plant goed bekijkt, kan er verwantschap met de nachtschadeachtigen in ontdekken. De sliertige stengels, waaraan de bladeren en bloemen zitten, hebben veel weg van de vlezige stengels van tal van nachtschadeachtigen en ook de bloem lijkt in veel opzichten op de bloem van sommige uit die familie. Stengels van muurleeuwenbek zijn purper en groen van kleur.
Muurleeuwenbek bloeit lang: van april tot ver in oktober. Bloemen die zijn bevrucht, zorgen ervoor dat de bloemsteel zich buigt naar een spleet ergens in de muur. Rijpe zaden kiemen in de muurspleet en zorgen uiteindelijk ook weer voor nakomelingen. In de winter zijn loof en stengels verdord. In het voorjaar loopt de plant weer vanaf de basis uit.
